SEVDİĞİM ŞİİRLER SERİSİ

 59-

YARA BANDI

Gün gizini sürdü sessizliğe, konuğunu

Bütün gece bekleyen sokak ışıklarına,

Kaldırımlara. Ben sesini duydum yüzünde

Ağlayan kedinin, acısını anladım ve annemi

Anımsadım, bacağını saklayan basma eteği

Görünce yara bandı satan kızın.

 

Sarıydı teni ve kirliydi elleri. Bir gecenin

Kondusu yürümüştü gözlerindeki kısa

Patikada. Çocukluğunu oyuncak bir trenden

Çıkarıp taşını sulamıştı kaldırımların.

Ve anlamıştı: insanlığın yarası olan

Varlığıyla en çok yarasını sarmayı

Gereksindiğini insanların.

 

"Yara bandı alın" mı diyordu yoksa

"beni sarın" mı? Anlayamadım.

 

ZAFER EKİN KARAVAY