AŞIK 7 ADAM
Sardıramadık.
Metroda
kitap okuyan seksenlik amca gibi yada tezgahında döner kesen dönerci gibi
olamadık.
Su
geçirmesin diye su geçirmeyen bot alan ama ayağı suya sokulmuşcasına terleyen
insanlardık.
Vakitsiz
gelen bahar çiçeklerine neler olduysa bize de o oldu.Erken
büyümenin,katışıksız acıların
bedellerini ödedik.
Soğuk bir
şehrin ıslak sokaklarına bıraktığımız masum çocuksu hayallerimiz vardı.
Kör edici
mesafe tanımaz sımsıkı tutkulu aşklarımız vardı.
Sabredişlerimiz
vardı bir ufak söze gülümseye senelerce.
Kaybedilen
çocukluğu yeniden anlamlandırmalarımız vardı.
Savuran onca
hoyrat rüzgara rağmen tutunduk.Omuz omuza verdik.
Olgun bir
kadın şefkati arayan ruhlarımızı Sezen’e uzattık.
Ve
isyanımızı dillendiren Ahmet Kaya’nın nağmelerini ateşimize yel yaptık.
Hüznü boyunlarımıza bir kravat misali taktık.
Beraber
olmaktan mutlu hüzünlü çocuklardık.
Ölümler oldu
yangınlar hapsolmalar ama biz hep çocuk kaldık.
Bir
hikayenin içine kendimizi saldık hikayelerdeki yalanlara inandık.
İnanmak
istemediklerimize yakalandık.
Dönen oyunun
anlamsızlığının farkına vardık ve sardıramadık, ayak uyduramadık.
Biz hüzün
sultana aşık yedi adamdık.
